Στα ουρλιαχτά της μίας μοιραίας πτώσης
Φιλί γλυκό μου έδωσες στο στόμα
Χωρίς αρχή και τέλος δεν υπάρχεις
Απλά σου είπα πως στο τίποτα θα λιώσεις
Απλά σου είπα πως στο τίποτα θα λιώσεις
Στην επικείμενη γωνία των χεριών σου
Κλείνεις την αγκαλιά σου να με πνίξεις
Με ανταλλάξιμο τον γδούπο του κορμιού σου
Από την φλόγα του αναπτήρα να ελπίζεις
Σε δυο γραμμές τσαλακωμένων σεντονιών γυρνώ
Σαν εθισμένη θιασώτης σε ζήτω
Είπες το άδικο μου είναι το σκληρό
Σε ένα άδειο τίποτα απλά μου λείπεις σ αγαπώ
Κοσμογονία στον τίποτα κι ύστερα πέφτεις
Επιθυμίες μας τις έβαλες στον στόχο
Κάναμε λάθος κι απ το μηδέν ανασαλεύεις
Καλό σαν παραμύθι όμως δεν έχει δράκο…
Ποτέ δεν κοίταξα γαλήνια..
Στιγμούλα τώρα σε βρήκα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή συνέχεια φιλιά.
Μέσα μας είναι ο Δράκος.. Με τ’ Όνειρο παρέα..
ΑπάντησηΔιαγραφήΦως μες στο σκοτάδι, και σκοτάδι μέσα στο Φως..
Αυτό είμαστε στη διάσταση αυτή..
Το μεγαλείο μαζί με το τραγικό παρέα..
Και το «κοσμικό αστείο» είναι πως κανένα να νικήσει δεν μπορεί..
Μόνο ισορροπία να έχουν μπορούν, και να αναζητούν εκείνη, που τη λύτρωση κι ίσως τη διέξοδο, για την πύλη της Ου-τοπίας τους να βρουν..
Την Αρμονία..
Να είσαι καλά Στιγμή, χαίρομαι που σε συναντώ κι εδώ..