Ανάποδο βέλος

 Σοκάκι η καρδιά σου
Σε έρημο δρόμο
Φυλάω την ματιά σου
Λυγίζω στον φόβο

Καράβι το δάκρυ
Σε μια τρικυμία
Μου σπάει το δοκάρι
Παλεύω με βία

Με φόνευσε ο τρόμος
Παλιάς αδικίας
Με βίασε ο κόμπος
Βαριάς αμαρτίας

Στιγμές αγωνίας
Να βρω την καρδιά σου
Φρικτής απορίας
Φυγής της φωτιάς σου

Σε ψάχνω ζωή μου
Στην φύση σου μπαίνω
Ακούω τη στιγμή σου
Στον βρόγχο σου μένω

Στο τέλος πηγαίνω
Αρχίζω απ το τέρμα
Στο άπιαστο μπαίνω
Να έρθω σε εσένα

Κρατήσου αγκαλιά μου
Το γκάζι πατάω
Αγάπη η καρδιά μου
Στα άκρα μας πάω

Σαν άνεμος τρέχω
Και πάω στα χαμένα
Στις φλέβες σου μένω
Κυλάω σε εσένα

Στιγμή στη στιγμή μου
Εσένα ανασαίνω
Το τέλος η αρχή μου
Ανάποδο βέλος

Δ Ι Α Δ Ρ Ο Μ Ε Σ 4

Με ένα κλεμμένο λάβαρο που πήρες στη στιγμή
Γυρνάς ανάποδα, ότι απέμεινε απ τη νύχτα μας
Να ταλαντεύομαι που ακολουθείς δικά μου ίχνη
Μες το φανταστικό της ομοιόστασης μας.

Κι αναμοχλεύεις όλο το είναι της εικόνας μου
Ο εγωισμός σου ισοπεδώθηκε απ την ανάγκη σου
Μια επιβάλεις, μια καταστέλλεις τα ένστικτά σου
Μέσα στο νου σου, καταστρέφεις την αγάπη μου!

Κόκκινο μήλο κάθε πόθος μες το αίμα σου
Κόκκινο και το δάκρυ που στάζει η ματιά σου
Κόκκινο σαν και το αίμα μες τις φλέβες σου
Σε άγριο πόλεμο ξεσπούν τα σωθικά σου…

Την στράτα παίρνω για να σβήσω τα αδιέξοδα
Μα με κρατάς καλά, μην σβήσει η ώρα εκείνη
Σε λεκτική μετάλλαξη μπερδεύεις τα αφανέρωτα
Κρύβομαι μέσα στης μοναξιάς μου την ομίχλη!

Αλγόριθμο με όρισες.. μετρώντας τα όρια σου
Μπερδεύεις και οξειδώνεται η δόλια μου ψυχή
Σ αγριεμένες αυταπάτες μ έκλεισες στα όνειρα σου
Κι όσο αγαπάς.. τόσο μισείς, που σ άφησα εκεί.

Ξεστράτισαν τα λόγια σου, μες τον ορίζοντα μου
Και υποτάσσεσαι με μιας, στις σαρκικές σου εξάρσεις
Κλονίζονται οι αισθήσεις μου από την προσμονή σου
Με μια ευλάβεια περισσή τάζεις τα.. όσα δε φτάνεις.

Υπόσταση φθαρτή και ξέστρατη αγάπη μου
Δικάστηκα ερήμην μου να ζω έναν χαμό
Δε σε ακούω, μα, ο ήχος σου δονεί το εντός μου!
Μέχρι να ξεχρεώσω την ζωή, ζωή που πια δεν ζω…

Δ Ι Α Δ Ρ Ο Μ Ε Σ 3

Τις στολισμένες αναμνήσεις σου, σε τοίχους άπλωσες
Και όλο κρατιέσαι μάτια μου που δε μπορείς να στάξεις
Οι βολεμένες μου ανάγκες, τα θέλω τα δικά σου
Στις φειδωλές και σαρκικές σου απολαύσεις.

Σαν προγραμματισμένα με ακρίβεια λόγια της στιγμής
Ξορκίζεις απορίες που τρομάζουν τα όνειρα σου
Δεν το αντέχεις το σκοτάδι και το σπρώχνεις στην αυγή
Διάλεξες τα θνητά, να τιμωρήσεις τα ιερά σου!

Ανάσες παίρνεις φυλλομετρώντας την προσμονή σου
Την ειμαρμένη σου ψυχή, χειροκροτείς και αγριεύεις
Σε στενεμένο όραμα πλατειάζεις την ζωή σου
Θεοί και δαίμονες σε καταδίκασαν, την σάρκα να παιδεύεις.

Αυτή η σκέψη σύνορο έχει την.. Στιγμή!
Τα λόγια σου χαμένα στα δικά μου..
Θες να την ζήσεις ζωντανή, όχι νεκρή
Τα γυροφέρνεις, μήπως σωθεί ο εγωισμός σου.

Μέσα στις ίνες του μυαλού σου, μια αποθήκη
Που κάθε μέρα εκεί.. συλλέγεις τα όνειρο σου
Σε μια αλήθεια τριγυρνάς, που όλο τελειώνει
Και οξειδώνουν τα σταγονίδια των σιωπών μου.

Ένας κύκλος, με ίδιο δρόμο με αμαυρώνουν
Οι αναμνήσεις απ το ατέρμονο μου χάος
Κάθε αυγή οι αποχρώσεις μου, σε λιώνουν
Μένω στην άκρη.. μαζεμένη ως το τέλος!

Κι προσπαθώ αυτά που μείναν να ημερέψω
Χωρίς ελπίδα, η καρδιά με συρρικνώνει
Και προσπαθώ τις εμμονές μου να μπερδέψω
Μα όλο μπερδεύομαι στο ίδιο μου.. παιχνίδι.

Την νοσταλγία θες να διώξεις και τεντώνεις
Μες την σιωπή μου, όλο γιατί να με ρωτάς
Μα όσο φεύγεις όλο στο πίσω μου.. διπλώνεις
Έκτακτη ανάγκη έγινε η αγάπη και φονιάς!

Σαν δω τα σοβαρά μου αυτοσαρκάζομαι
Καταδικάζω σε όλα τα επίπεδα τα αισχρά μου
Ζωή ή θάνατος στους πέντε ανέμους και σκορπίζομαι
Σα σφάγιο ιδανικό και μύστης στο βωμό μου.

Κι όσο ανεβαίνω απ τα μάτια στην οντότητα σου
Απεγνωσμένα ψάχνεις.. τα σοβαρά λυτρωτικά μου
Πολεμιστής φθαρτός, που σφάζει τον χαμό μου
Ακροβατώ νεκρή κι εσύ γαμπρός στον εαυτό σου.

Με καταδίκασε μια αλύτρωτη κατάλευκη κατάρα
Να κουβαλάω στις πλάτες μου, τις μνήμες των αιώνων
Άλμα στην προσμονή, της μιας στιγμής, τα χρώματα
Σε μια αυταπάτη τραγουδιού, φάλτσων τενόρων…

4 Χρόνια μετά

Εννιά οι μήνες που μετρούσα
για να σ έχω…
Έξι θυμάμαι να σε θηλάζω
«Βασιλιά μου»…
Στάθηκε ο χρόνος όταν σου είπα
«σ αγαπάω!»
Δέκα χρονιές σε κανακεύω
στην αγκαλιά μου.

Με μια αγωνία να σε βλέπω
να μεγαλώνεις …
Κι όταν σ αντάμωνα κρυφά
μες τα σκοτάδια …
Ράγισε η πλάση για να βρω
κάτι να ενώνει …
Που κλαίνε μ αναφιλητά
όλα τα χάδια …

Από την μάτια σου μια ευχή
να ξεπροβάλει!
Μες την ψυχή μου εκεί, να γέρνει
και να απλώνει!
Αχ «Γιε μου», και στερνή πνοή
ποιος να προλάβει;
Ζωή στο Θάνατο ποιος φέρνει;
Ποιος να δίνει;
Αχχχχ……….. Ποιος να δίνει;


Πήγα στα πέρατα της γης
τάμα να κάνω.
Κοντά να έρθεις στην καρδιά μου
και εκεί να μείνεις.-
Σκόρπισα κι έπεσα ευθύς
και αργοσβήνω…
Όταν σε έβλεπα παιδί μου
να πεθαίνεις!
Αααααααααααααααααα…………..

Έχει στραγγίσει ο λαιμός
να σε φωνάζω.
Μου έχει παγώσει η λαλιά
κι αν θέλεις μέτρα…
Όταν η ανάγκη γέρνει εμπρός
την αγκαλιάζω.
Και την απλώνω στην καρδιά
να βγει η πέτρα!

Ράβω - ξηλώνω την ψυχή
και σιγοκλαίω.
Παρηγοριέμαι όπως το θες
κι ας ξεψυχάω.
Η ελπίδα χάνει την αφή
κι όλο να λέω…
Ότι παλεύω σαν εχθές
και προχωράω!

Ποια πλάση και ποιο μυστικό
σ έχουν κρύψει;
Με μια αγωνία κι ένα γιατί
να σε ρωτάω.
Σε ποια πλευρά στον ουρανό
να έχεις γείρει;
Τέσσερα χρόνια σαν την τυφλή
σε αναζητάω…


Στη μνήμη του μικρού μου Βασιλάκη 

Αφή στην Αφή

Στου ονείρου την μέθη
Σε λόγια αφημένα
Γυρίζουν και πάλι
Οι σκέψεις σε εσένα

Στο άσπρο οι ελπίδες
Φεγγίζει το βλέμμα
Στο βάθος πυξίδες
Του νου τα κρυμμένα

Αδέσποτη η ώρα
Περνάει και σωπαίνει
Σαν να μια αιώρα
Στις άκρες δεμένη

Χωρίς να σ αγγίζω
Στενεύει η καρδιά μου
Που πάω δεν ορίζω
Κενή η ματιά μου

Ψυχή και στιγμή μου
Χαράζεις και ελπίζεις
Αφή στην αφή μου
Φωτίζεις και σβήνεις

Περνάω και πάλι
Στου νου τα σοκάκια
Σε νιώθω σα ζάλη
Στου πόθου τα χάδια

Ουράνια φωνή μου
Στις νότες σου μπαίνω
Σαν να μαι μορφή σου
Το σχήμα σου παίρνω

Σαν μωβ πεταλούδα
Πετάω και ανασαίνω
Σε κλέβω τη νύχτα
Μια ζω, μια πεθαίνω