Απ το μηδέν της νύχτας ξεπετάχτηκες
Να λύσεις το κουβάρι των παθών μου
Μέσα στο σκότος στη φωνή σου ούρλιαζες
Να περισώσεις, ότι ξέμεινε απ το εντός σου.
Σπάνε οι ελπίδες σου και φεύγει το μυαλό σου
Όσο θυμάσαι έναν ψίθυρο στο αφτί
Κι όσο μισείς την μελωδία του φευγιού μου
Ρίχνεις το άκυρο, μα εκλέγεις πάλι ..την Στιγμή!
Και σε ακούω να λες πως είμαι άνεμος
Δεν έχεις μάθει της αγάπης μου τον δρόμο…
Κρύβομαι μέσα σου, μην κρίνεις, είσαι άδικος!
Αστείο το μέλλον μας και το παρόν μας άδειο.
Ισορροπώ και ακροβατώ σε μια ταλάντευση
Μια με μπερδεύουν, μια με χάνουν οι αισθήσεις..
Και όσο ψάχνεις για μια εξήγηση και απάντηση
Και όσο ψάχνεις για μια εξήγηση και απάντηση
Τόσο αυξάνουν οι ανασφάλειες.. τις τύψεις.
Πίνεις τους φόβους σου μην φύγει η αγάπη
Έγινε πια συνήθεια να ξορκίζεις τον χαμό μου
Αυτή φωτιά σου έκαψε, μιας ερημιάς παλάτι
Και που για, μια… Στιγμή, χάνεις τον εαυτό σου..
Το άδειο κρεβάτι δίπλα σου, σε νεκροκρέβατο αλλάζει
Κι όσο υπάρχω, υπάρχω μέσα απ τα άδεια μάτια σου
Ψάχνεις στο δρόμο να περισώσεις, ότι φωνάζει
Κι όλο μου γράφεις, μήπως μιλήσω στα στερνά μου.
Με αποτυπώνει μια φρικτή, δεινή σου λήθη
Δεν έχει έλεγχο η πένα σου, που γράφει
Στο αποτύπωμα σου, πέφτω σε μια πλάνη
«Εδώ είμαι!» Που η ζωή, ζωή δεν έχει για να χάσει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου