Έφτασα πάλι στα ανοιχτά, με κουρασμένο βήμα
Αγνάντεψα της μοναξιάς τον ίσκιο μες το κύμα
Περαστικοί που όλο κοιτούσαν μονολογούσανε με στόμφο
Βλάσφημα λόγια και με λέξεις που όλο τις σπρώχνανε με κόπο
Αργά το χέρι μου ακούμπησα το γαλανό να πιάσω
Έτριξε η θάλασσα και έσκασε στης αμμουδιάς το πιάτο
Ξεκούρδισα τις νότες της στιγμής μου, με αγωνία
Ξεφλούδισα της μοναξιάς τα πέπλα με μανία
Τώρα κανείς δεν θα μου πει μείνε κοντά να μην σε χάσω
Τυλίχτηκα σε πέπλο γαλανό μες τον βυθό, τελεία βάζω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου