Απολογούμαι εγώ, η φτηνή, σε ένα μοιρολόι.
Εξόριστη αφήνομαι, σε έναν στεναγμό.
Σέρνω το μνημονεύομαι, σαν να ναι κομπολόι
κι ο ουρανός, ο σκοτεινός, έλεγε.. είμαι εδώ!
Σφίχτηκαν οι αιώνες μου, μες την αιώνια θλίψη,
Σφίχτηκαν οι αιώνες μου, μες την αιώνια θλίψη,
Βογκωμαχούν γονατιστοί, σε έναν ασπασμό.
Οι θρύλοι μου, μαράθηκαν, λασποκοπούν οι κήποι.
Το στόμα μου ξεράθηκε, απ τον σαθρό λαιμό.
Τέσσερα έτη που έσπασα, να σε παρακαλάω,
τέσσερις ξέστρατοι άνεμοι, μου κοψαν τη λαλιά.
Το στόμα μου ξεράθηκε, απ τον σαθρό λαιμό.
Τέσσερα έτη που έσπασα, να σε παρακαλάω,
τέσσερις ξέστρατοι άνεμοι, μου κοψαν τη λαλιά.
Χαρακωμένη στο Άνδρο μου, σου λέω «ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ»,
κι εσύ βουβός, να δίνεσαι, στον χάρο τον ΦΟΝΙΑ!!!
κι εσύ βουβός, να δίνεσαι, στον χάρο τον ΦΟΝΙΑ!!!
Αντίβαρο στο μνήμα μου, ένα απολογούμαι.
Βαρύ είναι το τίμημα, να σέρνω την ματιά.
Κυλάω και γράφω την ψυχή, έτσι παρηγορούμαι,
στο αχχχ.. ετούτης της γραφής, σκίστηκε η καρδιά!
Βασιλιά μου…..Μικρέ μου Βασιλάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου