Επαναληπτική

Κάποια στιγμή ανύποπτα σε κάλεσα κοντά μου

Να δω τι έχει ο λογισμός που έπιασε φωτιά

Και όταν πια σταμάτησα και ήρθα αντικριστά σου

Σε μια ανάμνηση και οι δυο σταθήκαμε ξανά

Πρώτη φορά που οι λέξεις μας τρέμουν μην τις πιστέψεις

Πρώτη φορά που ο κόμπος σου, μου έδεσε τον λαιμό

Μα είναι η δεύτερη φορά που αφέθηκαν oi σκέψεις

Δάκρυα απ τα μάτια κύλησαν και έτρεξαν στο λαιμό.

Ήταν ο τόπος που έσταζε μια στάλα από ανάγκη

Ήταν ο χώρος που έμοιαζες σαν όνειρο που ζεις

Δώσαμε μάχη άμα βαστά η αγωνία, τις λέξεις

Πέσαν τα θέλω σε βροχή, φοβήθηκε η σιωπή

Κοιτούσες λες και ήμουνα μαρμαρωμένος φταίχτης

Σου έδειξα πως σαν γραφτεί ο στίχος θα κοπεί

Γράψαμε από μια στροφή και έσπασαν χίλιες λέξεις

Μελάνιασαν τα χέρια μας,  λερώθηκε η φωνή.

Τα μάτια πια ορθάνοιχτα ρουφούσαν τα γραπτά σου

Δεν είναι η πρώτη μας φορά που είμαστε αντικριστά

Μείναν τα λόγια ορφανά, πάγωσαν την ματιά μου

Πρώτη φορά που ράγισε ο στίχος.. τα φιλιά.