Βότσαλο

Πήρα χαρτί και Ψυχή να γράψω,

μα δεν ξέρω αν πρέπει να κλάψω

που το χέρι δεν κουνιέται.

Έτσι, βάζω άπειρες Τελίτσες……………………..

που μεταλλάσσονται σε Άπειρο Ψυχής

Και μου αφήνουν Χώρο,

Σε σκέψεις λίμνες.

«Ένα βότσαλο στη λίμνη της ψυχής!»

Ο χρόνος έγινε άνεμος.

Η ώρα άπνοια.

Και τα πουλιά, πετούν Ψηλά

γιατί, παίρνουν την ζωή τους.. Ελαφρά...

Το φως χαϊδεύει τα μάτια.

Το πρόσωπο μου αισθάνεται ένα χάδι.

Περιπλανώμενη στην αιωνιότητα

άκουσα τη φωνή μου, να Αντανακλά

στους Μαγικούς Τοίχους της Καρδιάς…

«Ας είχε… Χώρο η ψυχή…

… να δραπετεύει…»