Έξι Αισθήσεις

Έσπασε το κούμπωμα από μια ολόχρυση αλυσίδα
Που κρέμαγε επάνω της ένας μικρός σταυρός
Μάδησα όλα τα φύλλα από μια άσπρη μαργαρίτα
Στριφογυρνάει μια πεταλούδα πάνω στο φως

Έχω μπλοκάρει σε άκληρες ριμες του εαυτού μου
Πού χει παρκάρει σε μια δύνη του μυαλού
Μορφή μου παίρνει κάθε βράδυ μια άδιάφανη ύλη
Φεγγοβολάει μες τα ρεσάλτα του φεγγαριού

Η Ζωή μου σαν το λάστιχο που όλο με ξεχειλώνει
Σε απολιθώματα κοντά σε άγριες παραισθήσεις
Όσες ανάσες και να ρίξω όλο με μένος με χρεώνει
Κάθε ξημέρωμα προσεκτικά συλλέγω έξι αισθήσεις

Μια ρουφηξιά είναι η ζωή από αγάπη κι όπου πάει
Αυτιστική που ακούει πάντα στην ίδια αγκαλιά
Μια αγουροξυπνημένη λήθη τα βράδια με χτυπάει
Στη χιλιομπαλωμένη πιέτα πού χω στην καρδιά