Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

ΝΟΥΣ ΣΑΛΟΣ

Απ τον κορμό μου δάκρυα στάλαξαν στην καρδιά μου
Θυμάμαι κείνες τις στιγμές που ήσουνα ζωγραφιά μου
Ο ήλιος χρυσοέλαμπε επάνω στα μαλλιά σου
Και σου ροδοκοκκίνιζε τα άσπρα μάγουλα σου.

Αμίμητη ήσουν ομορφιά, άστραφτε η ματιά σου
Και το φεγγάρι συντροφικά κούρνιαζε στην καρδιά σου
Αστέρι ήσουν παράταιρο, διαμαντοφορεμένο
Το ξόρκι για τις μέλισσες το είχες φορεμένο

Για συντροφιά την μοναξιά έκανες μαξιλάρι
Οι ανάγκες σου, οι αναπνοές που έβλεπες στο ακρογιάλι
Σε θάμπωναν τα χρώματα ικέτες της καρδιάς σου
Σε φόβιζαν τα σύννεφα στοιχειά της αγκαλιάς σου.

Δεν πνίγονται τα αισθήματα, όσες μνήμες κι αν χάσω
Κάθε στιγμή στο έπακρο αποπνέω το φευγιό σου…
Όσο κι αν καίγεται η ψυχή δεν σταματώ να γράφω
Μα με τυφλώνει το γιατί, μισή ζωή ψυχορραγεί εντός μου

Κουράστηκα να προσπαθώ τον κόσμο να τον σπρώχνω
Να μην χωράω πουθενά και όλο να τον διώχνω
Μα πιότερο απ’ όλα σε αγαπώ. Για τον χαμό σου σε μισώ..…
Έγινα το χαρτί ετούτης της στιγμής κι όλο με τσαλακώνω.

Στον Βασιλάκη 06/04/07

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου