Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

ΕΝΝΕΑ ΜΗΝΕΣ

Χρυσάνθεμο λευκό στη νιότη κανακεύω
Εννέα λάγνες μοίρες με εξαντλήσεις, με νικούν
Μισή πνοή στα σπλάχνα μου, συχνά να αγναντεύω
Στην αύρα μου ένα τρέμουλο και πλάσματα γρικούν

Φόρεσαν τα τομάρια μου αδέσποτοι αγάδες
Σπείρανε τα κομμάτια μου σε τόπο αλαργινό
Λάγνες ιέρειες μ έζωσαν, με επάρατες καντάδες
Εννιά μήνες βύζαινα από πικρό μαστό

Στο άδυτο ο σάτυρος έστηνε πανηγύρι
Τα μάτια μου να μην βαστούν τα όσα πια περνούν
Οστέινοι οι πόθοι μου και αλμυρά τα χείλη
Αγκάθινα τα απόβραδα σαν οι ώρες με μετρούν

Ανασαλεύω ολάκερη σε τρίφυλλο σεντόνι
Μια τρίαινα σε άπατα νερά βροντοχτυπώ
Σε αλλόκοτο χρησμό ρίχνω σκιές μέσα στο χιόνι
Σαν την Πυθία με τάξανε, να αλλάζω έναν χρησμό

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου