ΜΟΙΡΟΛΟΪ

Κυκλώνω μια αδιάκοπη ανάστροφη πορεία.
Τα μάτια μου λαμπάδιασαν με τρόμο και θυμό.
Έτσι λυσσάς και χάνεσαι στον Άδη με μανία.
Παιδί μου το κορμάκι σου, κρατώ κι αναφιλώ.

Θεομηνία τρομερή και ερύθημα θανάτου,
Πάσκισαν, σ αναγκάσανε σε άδικο χαμό.
Έτσι λυσσώ και πάλλομαι για το θανατερό σου.
Τα σπλάχνα μου μουγκοφυσούν στου Απρίλη τον καημό.

Ο ουρανός ολάκερος γρικάει μανιασμένος,
χύμηξαν απάνω δαίμονες και τους ακολουθώ.
Εντός κραύγαζαν άνεμοι, πάγωσε μπρος μου ο κόσμος,
βρυχάται η γης στο πέρασμα, σε τρομερό σεισμό.

Στα βάθη του ορίζοντα βγαίνουν στοιχειά ικέτες,
θυμίαμα αναφυσούν απ το φτενό λαιμό.
Σαλεύω το ασάλευτο, βγάζω απ τις σάρκες πέτσες.
Τα δόντια μου αντιχτυπώ, κρούω το φυσητό.

Το πρόσωπο σου ολόλευκο ως Βασιλιάς σε κάστρο.
Στεφάνι σου εφόρεσα για γάμο βιαστικό.
Μια φούχτα χτύπους σου έπλεξα, παρέα στον κάτω κόσμο.
Τα λόγια που δεν θα σου πω τα δένω στον λαιμό.

Για τον Βασιλάκη ......6/4/2007..